Σκέψεις και προτάσεις για το διάλογο για το ασφαλιστικό...

Προσπαθώντας να είμαι όσο πιο σύντομος γίνεται αλλά και ταυτόχρονα επεξηγηματικός, συνόψισα στο κείμενο που ακολουθεί ορισμένες σκέψεις και προτάσεις σχετικά με το προς τα που θα έχει νόημα να κατευθυνθεί ο διάλογος που έχει αρχίσει για το ασφαλιστικό, τόσο των μηχανικών όσο και συνολικά. Θα ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική η ανταλλαγή απόψεων επί του κειμένου αυτού προκειμένου να διαμορφωθεί σε μια τελική και δημοσιεύσιμη έκδοση...

Τα τελευταία χρόνια το ασφαλιστικό σύστημα έχει υποφέρει από πλήθος αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων, χωρίς επαρκή μελέτη και ρεαλιστικούς στόχους και με αποτελέσματα εντελώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα. Η πρόσφατη συνένωση του ΤΣΜΕΔΕ με άλλα ταμεία (Ιατρών, Νομικών κλπ) στο πλαίσιο της δημιουργίας του ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ που λέγεται ΕΤΑΑ κατέδειξε με τον τρόπο που έγινε την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα τα τελευταία χρόνια. Όχι μόνο δεν επετεύχθησαν οικονομίες κλίμακας που μας έλεγαν, αλλά αντίθετα το κόστος λειτουργίας του ενιαίου πια ταμείου έχει υπερβεί αισθητά το συνολικό κόστος λειτουργίας που είχαν τα ταμεία που ενοποιήθηκαν. Και φυσικά καμία βελτίωση δεν επήλθε για όλους εμάς, τους ασφαλισμένους του ΤΣΜΕΔΕ ή/και των υπολοίπων ταμείων!!!

Σήμερα 464.000 από τις 930.000 επιχειρήσεις στη χώρα μας δεν καταβάλλουν στα ασφαλιστικά ταμεία το αντίτιμο των οφειλόμενων εισφορών. Η εισφοροδιαφυγή το 2009 εκτιμάται στα 8,3 δισ. ευρώ και το κράτος – ο μεγαλύτερος εισφοροδιαφεύγων! – από το 1993 οφείλει στα ασφαλιστικά ταμεία 12 δισ. ευρώ.

Η δυσμενής οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων, που προκαλείται κατά κύριο λόγο από την κατάρρευση των νομοθετημένων τους εσόδων καταδεικνύει την αναγκαιότητα άμεσης αλλαγής πορείας ώστε η κοινωνική ασφάλιση να μπορεί να ανταποκριθεί στις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις της. Και η ανάπτυξη ενός διαλόγου μεταξύ υπουργείου και εκπροσώπων της ίδιας της κοινωνίας - αληθινών εκπροσώπων, κι οχι ψευτοπαραγόντων που δεν εκφράζουν ούτε τον εαυτό τους - προσανατολισμένου μακρυά από τις λογικές του παρελθόντος που θέτουν ως κύριο ζήτημα τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων και τα αποθεματικά των ταμείων, μεταθέτοντας και διογκώνοντας το πρόβλημα στο μέλλον. Όταν περίπου το ένα τέταρτο των νέων μηχανικών είναι άνεργοι και ένα αντίστοιχο ποσοστό εργάζεται με μισθωτή σχέση αλλά πληρώνεται μέσω αποδείξεων παροχής υπηρεσιών, κάθε συζήτηση σχετικά με το χρόνο συνταξιοδότησης θεωρείται «εκτός θέματος».

Αντίθετα, η αναγκαιότητα αναπροσανατολισμού των ασφαλιστικών πολιτικών από τις παραμετρικές αλλαγές στη δημιουργία κεφαλαιακού αποθέματος για τη χρηματοδότηση των συντάξεων των ήδη συνταξιούχων αλλά και των νέων γενεών είναι αναμφισβήτητη. Αποτελεί ψευδαίσθηση ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας θα σώσει το ασφαλιστικό σύστημα. Από αντικειμενικά στοιχεία προκύπτει ότι αν δεν αλλάξει η τωρινή κατάσταση στα ταμεία, μια αύξηση πχ των ορίων ηλικίας κατά δύο έτη δεν μετατοπίζει παρά μόνο κατά 6 μήνες ως ένα χρόνο το έτος κρίσης του ασφαλιστικού συστήματος, ενώ αντίθετα μια μείωση της εισφοροδιαφυγής κατά 20% το μετατοπίζει κατά επτά χρόνια!
Με βάση τα δεδομένα αυτά, αναδεικνύεται ως κεντρικό θέμα του επερχόμενου κοινωνικού διαλόγου η απόφαση και η υλοποίηση δημιουργίας ασφαλιστικού αποθεματικού ικανού να χρηματοδοτήσει τους κλάδους κύριας σύνταξης των ασφαλιστικών ταμείων των ήδη συνταξιούχων αλλά και των νέων γενεών.

Στην κατεύθυνση αυτή τα αιτήματα του κοινωνικού κινήματος συνοψίζονται και πρέπει να επικεντρωθούν σε πέντε κατευθύνσεις:
1. καταπολέμηση της αυξανόμενης εισφοροδιαφυγής
2. καταπολέμηση της αμοιβής των μόνιμα απασχολούμενων συναδέλφων μέσω αποδείξεων παροχής υπηρεσιών
3. κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους έναντι των ασφαλιστικών ταμείων
4. κατάργηση της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας
5. εκσυγχρονισμός και αναβάθμιση λειτουργίας των ταμείων, ώστε να εξαλειφθούν οι εστίες διαφθοράς, σπατάλης και κακοδιαχείρισης

Το ασφαλιστικό σύστημα πλησιάζει στο σημείο μηδέν, στο σημείο της απόλυτης κρίσης. Η ανάγκη για σοβαρή μεταρρύθμιση είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Είναι η στιγμή που πρέπει να ληφθούν αποφάσεις που θα δεσμεύσουν το παρόν και το μέλλον μας. Αποφάσεις που δε θα στρέφονται έναντι των ασφαλισμένων, των παλιών ή των νέων, αλλά που θα συμπορεύονται με τη προσπάθεια ανάταξης της εθνικής οικονομίας και θα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα στη ρίζα τους κι όχι ψαλιδίζοντας τα δικαιώματα μας καλώντας μας να είμαστε οι πρώτοι που θα «θυσιαστούμε» χωρίς μάλιστα κανένα ουσιαστικό αντίκρυσμα…

Δημήτρης Πανόπουλος
panopoulos@teemail.gr

Στη διάθεση σας για τα σχόλια σας...